شیوع ناهنجاری‌های بینایی در دانش‌آموزان ناشنوای پسر شهر تهران

هدف: بررسی شیوع ناهنجاری‌های بینایی در دانش‌آموزان پسر ناشنوای شهر تهران. روش پژوهش: یکصد و پنجاه و هشت دانش آموز پسر ناشنوا توسط گروهی از کارشناسان بینایی‌سنجی و مددکاران اجتماعی مورد بررسی قرار گرفتند و افرادی که نیاز به ارزیابی‌های بیش‌تر داشتند، به درمانگاه استرابیسم بیمارستان فارابی ارجاع داده شدند. این دانش‌آموزان در مدارس منتخب از لحاظ متغیرهای حدت بینایی عیوب انکساری (رفرکشن)، معاینات دید دوچشمی، دید رنگ و فوندوسکوپی مورد معاینات دقیق قرار گرفتند. یافته‌ها: میزان ناهنجاری‌های چشمی در پسران ناشنوا در معاینات انجام شده، ۵۲/۸ درصد بود و شیوع عیوب انکساری، ۳۹/۹ درصد شامل آستیگماتیسم ۳۱ درصد، دوربینی ۱۳/۲درصد و نزدیک‌بینی ۱۲/۶ درصد تعیین شد. آنیزومتروپی در ۳۰ مورد (۱۹ درصد) و آمبلیوپی در ۲۲ مورد (۱۳/۹ درصد) وجود داشت. اختلالات حرکتی چشم‌ها در ۱۸ مورد (۱۱/۳ درصد) نمایان بود. در ۴۴ مورد از این کودکان (۲۸ درصد)، استروپسیس کاهش یافت و ۶ مورد (۸/۳ درصد) فاقد استروپسیس بودند. مشکل شنوایی در بیش‌تر این دانش‌آموزان (۸۹/۹ درصد)، مادرزادی بود. هم‌چنین ۶/۳ درصد این کودکان، مشکل اختلال دید رنگ داشتند. از میان این دانش‌آموزان، تعداد ۷۴ نفر (۴۶/۸ درصد) از لحاظ معاینات بینایی طبیعی و ۸۴ مورد (۵۳/۲ درصد) دارای مشکلات بینایی (۲۰ مورد از آن‌ها با بیش از یک مشکل بینایی) بودند. نتیجه‌گیری: فراوانی عیوب انکساری، آمبلیوپی و استرابیسم در پسران دارای مشکلات شنوایی به طور قابل‌توجهی بالاتر از جمعیت عادی بود. شیوع ناهنجاری‌های چشمی با افزایش شدت مشکلات شنوایی بیش‌تر شد. با توجه به این که این کودکان جهت جبران حس شنوایی ضعیف خود به حس بینایی مطلوبی نیاز دارند، معاینات غربالگری چشمی در کودکان مبتلا به اختلالات شنوایی ضروری است و والدین باید از شیوع زیاد ناهنجاری‌های چشمی در کودکان ناشنوا آگاه باشند.